Królewna Śnieżka i 7 krasnoludków

Śnieżka z czarnymi lokami przepasanymi wstążką, w pięknej białej sukni nawiązywała do wizerunku wykreowanego przez Wolta Disneya. Piękna, dobra, wrażliwa, pomocna, ufna – nie zasłużyła na swój los. Anna Chmielecka odtwarzająca tę rolę znakomicie wypełniła zadanie, przekonując swoją postawą dzieci do tego, by i one pomogły w pokonaniu macochy (zdradziły Gapciowi, dokąd uciekła Zła Królowa). Justyna Szadkowska w roli strasznej władczyni stanowiła przeciwieństwo Śnieżki – groźna, zarozumiała, dynamiczna, szukająca wsparcia w magii i nadprzyrodzonej mocy. Lustro głosem burmistrz Julianny Barbary Herman podpowiadało jej prawdę o tym, co dzieje się ze Śnieżką i jak realizowane są jej złe zamysły. A dobrej Śnieżce pomagali wszyscy – przede wszystkim Szary Wróbelek (wykreowany przez Aleksandrę Kołodziejską) i Ptaki Leśnie (Angelika Cieślińska, Marlena Filipiak, Weronika Bednarek i Angelika Filipiak). Ptaki wyśpiewały ostrzeżenia i wspierały panienkę swoją pracą. Zmiękło też serce nadwornego Myśliwego (Adam Cichacz), który początkowo zamierzał wypełnić rozkaz Złej Królowej, ale pomyślał sobie, że jednak warto być przyzwoitym. Użył więc podstępu, by uratować życie Śnieżki, własnego przy tym nie tracąc. Krasnale również nie od razu byli serdeczni – bali się, zresztą nikt nie lubi nieproszonych gości, którzy znienacka się wprowadzają. Śnieżka jednak szybko przekonała do siebie gospodarzy małego domku w lesie – Mędrka (Zbigniew Firadza), Nieśmiałka (Robert Krzeszewski), Apsika (Grzegorz Janakowski), Śpioszka (Janusz Grzelak), Gapcia (Jakub Błaszczyk) i Płaczka (Szymon Lubasiński). Tylko Gburek (Paweł Górnik) opierał się jej urokowi i dobroci, ale okazało się, że w głębi serca darzył ją wielką miłością (nie każdy mężczyzna jest wylewny). Ojciec Śnieżki (Wojciech Wolniewski) zrozumiał, jaką osobą naprawdę jest jego druga małżonka, ale miłosiernie wybaczył jej w myśl zasady, że każdy zasługuje na drugą szansę, gdy ta podjęła się pracy w domu krasnali i obiecała poprawę. Zresztą trafił się dobry zięć, Królewicz (Gracjan Wiśniewski), więc obowiązków ubyło, bo na barkach biednego Króla pozostało już tylko królestwo i pilnowanie żony. A Królewicz umiał zaprowadzić porządek i odwrócić zaistniałe zło, co wróżyło, że i w innych sytuacjach się sprawdzi. Kamień spadł z królewskiego serca. Można więc było w szerokim gronie bawić się i cieszyć, toteż do pałacu powróciła radość i zabawa zainicjowana balem. Taniec rozpoczęła para dworskich gości (Justyna Klepczarek i Patryk Dębiński), ale na koniec wszyscy włączyli się do zabawy, również dzieci i dorośli na widowni, bo miło jest świętować, gdy sprawy kończą się dobrze i gdy udają się przedstawienia. W fetowaniu szczęśliwego finału na scenie uczestniczył też dział produkcji spektaklu (Zuzanna Przygodzka i Kacper Pietrzak; ich zadaniem tym razem było suflerowanie, obsługa akustyczna, catering na planie i inne sprawy techniczne). 

Przedstawienie przygotowane zostało przez grono wspaniałych ludzi, którzy zechcieli poświęcić swój czas i uczestniczyć w próbach. Realizowano je specjalnie z myślą o dzieciach, toteż przyszły odbiorca – jego percepcja, reakcje, świadomość cały czas były punktem odniesienia dla zespołu. Nie bez znaczenia było również przesłanie prezentowanej opowieści – w tej kwestii grupa postawiła na absolutnie dobre zakończenie. Najjaśniejszym punktem historii powstania tego spektaklu jest to, że ludzie dorośli, zapracowani, pełniący ważne funkcje samorządowe, publiczne i społeczne oraz wypełniający obowiązki rodzinne potrafili poświęcić swój wolny czas dzieciom. Potrafili też wyjść ze swojej codziennej roli – poważnej dorosłej osoby. Pewnie wszyscy na tym zyskali – dzieci obejrzały ciekawy spektakl, zintegrował się zespół pracujący nad jego realizacją, a każdy, kto brał udział w przygotowaniu tego wydarzenia, dobrze się bawił. W gruncie rzeczy bowiem wszystkim nam brakuje pozytywnych zakończeń, a na to mieliśmy wpływ.

 

Szary Wróbelek – Aleksandra Kołodziejska